امروز که اومدم اینجا این مطلب بنویسم متوجه شدم یه کد برنامه‌نویسی که باید به صورت پیشنویس ذخیره می‌شد رو اشتباهاً منتشر کردم، از ششم شهریور تا الان روی سایت بوده هیچکس نه کامنتی گذاشته که این چیه نه دوستان نزدیکتر پیامکی چیزی فرستادند، این معلوم میشه توی این کلبه خرابه خودمم و خودمم و خودم، هیچکس هم راهش به این طرفها نمی‌افته. 🙂

و اما این پست:

وقتی یه چیزی هی تکرار بشه و تکرار بشه برای آدم میشه عادت، به قول قدیمی‌ها هم ترک عادت موجب مرضه ، یه دوستی دارم که تا نیمه شهریور تقریباً هر روز همدیگه‌رو میدیدیم و با هم درباره مسائل مختلف صحبت می‌کردیم، آدم خیلی بی‌تکلف و دوست داشتنی بود، هیچ وقت دوست نزدیکم نبود و از خیلی نظرها هم کلاً با هم متضاد بودیم ولی همدیگرو می‌دیدیم و با هم معاشرت داشتیم تا اینکه شد واقعاً دوست نزدیکم، یه روز ناغافل بهم خبر دادند که داره میره آمریکا و به محض اینکه دیدمش به هم گفت لاتاری برنده شده و داره کاراش می‌کنه که بره آمریکا زندگی کنه، راستش دلم ریخت از اینکه دیگه ندارمش دیگه هر روز با اون لبخند مهربونش نمیبینمش، دیگه هر روز “سلام، ارادت دارم”هاشو نمی‌شنوم.

حالا دیگه امید حدود یک‌ماهه که رفته و ارتباط ما شده با تلگرام و ایمو، چند روز پیش که به دفتر کارش رفتم جای خالیش دیدم و بیشتر ناراحت شدم، از میز و صندلی و کامپیوترش عکس گرفتم و براش فرستادم و گفتم که جاش خیلی خالیه، ان شاء الله همیشه سلامت، موفق و شاد باشه.

قدر دوستان و دوستی‌هاتون بدونید، هر چند دوستی‌های کوچیکی باشند (برای کی این جمله آخر نوشتم نمی‌دونم، کسی نمی‌خونه این مهملاتو که :))

من سال 78 به طور رسمی مشغول به کار شدم (یکی دو سالی هم قبلش مشغول به کار بودم ولی چون بدون بیمه بود رسمی به حساب نمیاد) از طرفی هم هزینه احتساب سابقه خدمت سربازی برای درج در بیمه پرداخت کردم.

اگر قانون بازنشستگی به طور درست انجام بشه باید حدود دی ماه امسال بازنشسته بشم ولی چون ایران خودرو به صورت ملوک الطوایفی اداره میشه یه قانون من درآوردی داره که میگه به سابقه خارج از شرکت کاری ندارم، به سابقه خدمت هم کاری ندارم، باید از بدو استخدام در شرکت ایران خودرو 20 سال پیاپی بگذره تا بیافتی تو سیکل بازنشستگی تازه بعد از یکی دو سال بازنشسته ات کنم!!!!

آخه چرا؟ چرا منی که هشت، نه ماه دیگه باید بازنشسته بشم باید 11 سال دیگه کار کنم و بعدش بازنشسته بشم.

اینروزا که داره سریال «مرز خوشبختی» نشون میده دوباره دلم هوایی شده بره توی یکی از این شهرستانهای نه چندان دور ولی تقریبا بکر اطراف زندگی کنم ولی وقتی یادم افتاد حداقل 11 سال دیگه باید سماق بمکم بی خیال هوایی شدن دلم شدم.

زمان بارداری فرزندانم، همسرم روش نمیشد منزل پدرم رفت و آمد کنه و از پدر و برادرم حیا میکرد و تو رو گرفتن با چادر از نامحرمها دست چپش حائل شکمش میکرد تا کمتر برجستگی بارداریش مشخص بشه، ولی جدیداً یکی از اقوام ما باردار شده و عکسهای بی‌حجابش همراه با شکم باد کرده شو ( از قصد جوری جلوی دوربین ژست میگیره که شکمش بزرگتر جلوه کنه) میذاره تو اینستاگرام و کپشن میزنه اولین (مثلا) پارک با کذا (بجای کذا اسم انتخابی بچه‌شو می‌نویسه) ،  خب لااقل به اسلام و شیعه و دین که نه به اسم حیاء و شرم و نجابت اینجور مسائل در انظار عمومی قرار ندید، بخدا هیچ افتخاری نداره، بذارید بدنیا بیاد بعد چشم عالم کور کنید از وجودش
پ.ن1: من میخواستم یه سلسله مطلب بنویسم در مورد شیعه شناسنامه‌ای که هنوز وقتش نکردم ولی قطعاً یکی از موارد شیعه شناسنامه‌ای همین مورده.

پ.ن2: شیعه شناسنامه‌ای شیعیانی هستند که فقط توی شناسنامه‌شون نوشته شیعه و هیچ کاریشون شیعه مسلک نیست

پ.ن3: اگر بی‌حجابی تمدن است پس حیوانات از ما متمدن‌ترند. (شهید مرتضی مطهری)

Kavoshgar:

حتما دیده اید که خیلی ها تجربیات روزانه ی خود را در فضاهای مجازی به اشتراک می گذارند.

نوشتن تجربیات روزانه به صورت آنلاین می تواند نقش یک دفتر خاطرات را برای نویسنده ایفا کند.

محققان بر ایناورند که این موضوع می تواند برای حافظه و یادآوری آسان خاطرات مفید باشد.

این اولین باری است که بر روی تاثیر فضای مجازی در تقویت حافظه تحقیق علمی صورت می گیرد.

کی وانگ (Qi Wang )  ، محقق مرکز تحقیقات بوم شناسی آمریکا اظهار داشت افرادی که خاطرات و اتفاقات روزمره ی خود را بر روی شبکه های اجتماعی مانند اینستاگرام و یا وبلاگ ها به اشتراک می گذارند برای خودشان بسیار مفید و خاطره انگیز می شود و می توانند تنها با یک بازنگری تمامی تجربیاتشان را به یاد آورند.

زمانی که فردی تجربیات و اتفاقات زندگی اش را با دیگران در میان می گذارد و در موردش حرف میزند بهتر می تواند آنان را به خاطر بسپارد و فراموش نکند.

همچنین برخی پیام ها و نظرات می توانند با به چالش کشیدن تفکرات نویسنده ، در خود ساختگی او بسیار تاثیر بگذارد.

برگرفته از کانال کاوشگران جوان – شبکه رادیویی جوان

@kavoshgarejavan

چند روز پیش پدر یکی از دوستان اهل سنتم فوت کرد و برای عرض تسلیت به مجلس ختم ایشون رفتم.

مسجد ختم،  مسجد مخصوص اهل سنت بود که طبق معماری عرف خودشون ساخته شده بود و از کاشیکاری و نماکاری هایی که توی مساجد ما شیعیان وجود داره خبری نبود، برای همین به نظرم اون گرما و صمیمیتی که توی مساجد خودمون همیشه حس میکردم وجود نداشت، به عبارت دیگه به واسطه سبک معماری روحی توی مسجد  ماها هست که من اصلا اونجا نتونستم درکش کنم.
قربون مساجد زیبای خودمون

وقتی صحبت از آب میشه همه یاد زلالی و شفافی می افتیم، ولی اگه این آب زیادی یه جایی بمونه میگنده، لجن زار میشه، باتلاق و غیر دوست داشتنی میشه.

رابطه ما آدمها هم مثل همین آب میمونه، بعضی دوستیا یه عمر مفید داره و وقتی به سر بیاد دوستی از زلالیت در میاد و …، خصوصا اگه یه آب زلالتر دیگه ای باشه که طرف بدونه این آب موقتی نیست و دائمیه و همه جا همراهته، اونوقت تویی که همیشگی نیستی مجبوری کنار بری.

احتیاج نیست که طرف بگه دیگه حضورت زیادیه فقط کافیه وقتی بهش پیامک میدی چند ساعت بعد جواب بده و تو جواباش به یک کلمه و دو کلمه اکتفا کنه (در حالیکه قبلا تو پیامکها کتاب رد و بدل میکردید).

چند سال پیش وقتی توی مسافرت بودم خبر رفتن یه دوست شنیدم، اون موقع یاد این شعر افتادم:  «او میرود دامن کشان/من زهر تنهایی چشان/ دیگر مپرس از من نشان/ کارام جانم میرود» حالا هم همون شعره ولی این کجا و اون کجا.

بعضی وقت باید دل کند، هر چقدر هم که سخت باشه

بعضی از ما انسانها دچار تلافی کردنهاییم، مثلا اگه فلانی چشم روشنی فلان چیز داد خیلی خیلی مواظبیم تا موقعی که قرار شد ما هم بهش چشم روشنی بدیم، قرونی بیشتر ندیم ، یا اگه فلان مجلسمون نیومد ما هم فلان مجلسشون نریم، توی این میزان و کیل کردن هامون هم به خدا و دستوراتش کاری نداریم و دنبال راه صواب نیستیم و اینجور موقع ها نسب و موقعیت خودمون و طرفمون برامون مهم میشه که عععه فلانی ال و بیساری بل…
دیشب به یه بنده خدایی گفتم فردا اگه شما هم میخوای بیاین ختم با ماشین بیام دنبالتون که جواب داد نه چون فلانی سر فوت خواهرزاده ام نه  تشییع جنازه اومد نه ختم پس من هم ختم اقوامش نمیام 😐 ، من اصلا متوجه نشدم که میخوای حال اون طرف بگیری یا برای خودت توشه برنداری؟
یکی از سفارشات ماه شعبان شرکت در تشییع جنازه مسلمان هست، فکر نکنم شرکت در مراسم ختم و فاتحه خونی برای خود آدم کم ثوابی داشته باشه که به همین راحتی به خاطر یه تلافی کوچولو خودمون ازش محروم کنیم.

پ.ن1: خدایا خودت مراقب من باش که دچار این بیماری نشم
پ.ن2: کیل به معنای کجی است و وقتی میزان و کیل در کنار هم به کار برده میشه به معنای راستی و کجیه
پ.ن3: ثواب به معنای مزد و پاداشه و صواب به معنای راه درسته