دل نوشت

هر سال به آخر سال که می رسید تقویم ورق می زدم و دو دو تا چهار تا می کردم ببینم شیفت B هفته آخر صبح هست کهه شروع سال بعد شیفت صبح باشه یا نه تا شروع سال جدید با یکی از بهترین دوستام شروع بشه.
امسال شیفت B شیفت صبحه ولی هیچ ذوقی براش ندارم چون همون دوست عزیز امسال آخرین سال کاریشه و تا آخر سال بازنشسته می شه.
یداله جان تولد دوباره و آعاز فصل جدید زندگیت مبارک باشه.

بعد نوشت: هر چی تو نت گشتم یه عکس دو نفره رفیق پسرونه پیدا کنم نبود که نبود، این چه وضعشه! یعنی دوتارفیق جون جونی پسر نبوده که یه کار گرافیکی خوشگل داشته باشن؟!؟!

امروز که اومدم اینجا این مطلب بنویسم متوجه شدم یه کد برنامه‌نویسی که باید به صورت پیشنویس ذخیره می‌شد رو اشتباهاً منتشر کردم، از ششم شهریور تا الان روی سایت بوده هیچکس نه کامنتی گذاشته که این چیه نه دوستان نزدیکتر پیامکی چیزی فرستادند، این معلوم میشه توی این کلبه خرابه خودمم و خودمم و خودم، هیچکس هم راهش به این طرفها نمی‌افته. 🙂

و اما این پست:

وقتی یه چیزی هی تکرار بشه و تکرار بشه برای آدم میشه عادت، به قول قدیمی‌ها هم ترک عادت موجب مرضه ، یه دوستی دارم که تا نیمه شهریور تقریباً هر روز همدیگه‌رو میدیدیم و با هم درباره مسائل مختلف صحبت می‌کردیم، آدم خیلی بی‌تکلف و دوست داشتنی بود، هیچ وقت دوست نزدیکم نبود و از خیلی نظرها هم کلاً با هم متضاد بودیم ولی همدیگرو می‌دیدیم و با هم معاشرت داشتیم تا اینکه شد واقعاً دوست نزدیکم، یه روز ناغافل بهم خبر دادند که داره میره آمریکا و به محض اینکه دیدمش به هم گفت لاتاری برنده شده و داره کاراش می‌کنه که بره آمریکا زندگی کنه، راستش دلم ریخت از اینکه دیگه ندارمش دیگه هر روز با اون لبخند مهربونش نمیبینمش، دیگه هر روز “سلام، ارادت دارم”هاشو نمی‌شنوم.

حالا دیگه امید حدود یک‌ماهه که رفته و ارتباط ما شده با تلگرام و ایمو، چند روز پیش که به دفتر کارش رفتم جای خالیش دیدم و بیشتر ناراحت شدم، از میز و صندلی و کامپیوترش عکس گرفتم و براش فرستادم و گفتم که جاش خیلی خالیه، ان شاء الله همیشه سلامت، موفق و شاد باشه.

قدر دوستان و دوستی‌هاتون بدونید، هر چند دوستی‌های کوچیکی باشند (برای کی این جمله آخر نوشتم نمی‌دونم، کسی نمی‌خونه این مهملاتو که :))

من سال 78 به طور رسمی مشغول به کار شدم (یکی دو سالی هم قبلش مشغول به کار بودم ولی چون بدون بیمه بود رسمی به حساب نمیاد) از طرفی هم هزینه احتساب سابقه خدمت سربازی برای درج در بیمه پرداخت کردم.

اگر قانون بازنشستگی به طور درست انجام بشه باید حدود دی ماه امسال بازنشسته بشم ولی چون ایران خودرو به صورت ملوک الطوایفی اداره میشه یه قانون من درآوردی داره که میگه به سابقه خارج از شرکت کاری ندارم، به سابقه خدمت هم کاری ندارم، باید از بدو استخدام در شرکت ایران خودرو 20 سال پیاپی بگذره تا بیافتی تو سیکل بازنشستگی تازه بعد از یکی دو سال بازنشسته ات کنم!!!!

آخه چرا؟ چرا منی که هشت، نه ماه دیگه باید بازنشسته بشم باید 11 سال دیگه کار کنم و بعدش بازنشسته بشم.

اینروزا که داره سریال «مرز خوشبختی» نشون میده دوباره دلم هوایی شده بره توی یکی از این شهرستانهای نه چندان دور ولی تقریبا بکر اطراف زندگی کنم ولی وقتی یادم افتاد حداقل 11 سال دیگه باید سماق بمکم بی خیال هوایی شدن دلم شدم.

چند روز پیش پدر یکی از دوستان اهل سنتم فوت کرد و برای عرض تسلیت به مجلس ختم ایشون رفتم.

مسجد ختم،  مسجد مخصوص اهل سنت بود که طبق معماری عرف خودشون ساخته شده بود و از کاشیکاری و نماکاری هایی که توی مساجد ما شیعیان وجود داره خبری نبود، برای همین به نظرم اون گرما و صمیمیتی که توی مساجد خودمون همیشه حس میکردم وجود نداشت، به عبارت دیگه به واسطه سبک معماری روحی توی مسجد  ماها هست که من اصلا اونجا نتونستم درکش کنم.
قربون مساجد زیبای خودمون