روزمرگی

توی صلاة ظهر یک روز عادی تابستون دو نفری سوار سرویس شرکت میشیم و من یه بطری آب یخ می‌خرم که توی راه هلاک نشم، هر چی باشه یه ساعت تو راهیم، بهش میگم آب نمی‌خری؟ می‌پزیــــــا می‌گه نه بابا مهم نیست طاقت میارم…

ساعت 8 صبحه و همون بابایی که میتونست گرمای سرویس توی صلاة ظهر تحمل کنه نمی‌تونه توی کلاس و زیر کولر گازی تشنگی تحمل کنه و هر روز با خودش یه بطری نوشیدنی‌های مختلف میاره که توی کلاس رفع عطش کنه!!!
آخـــــــــــه ماه رمضونه و خلاف آب باید شنا کنه

چند وقتیه مهندسین شرکت پژو بخاطر تولید محصول 2008 توی شرکت ما هستند، دیروز یکی از مهندسین میگفت شما ایرانیا از همه چیز خودرو سر در میارید ولی هیچ چیزیش (تخصصی) بلد نیستید.
همون موقع مدیر قسمت کیفیتمون یه لبخند زد و به من گفت یاد یکی از جلسات حدود 15 سال پیش افتاده که برای یک قطعه مرکب خارجی (قطعه ای که از اجزای مختلف تشکیل شده) با شرکت تولید کننده‌اش داشتند و چون ایراد کیفی ازش گرفته بودند، شرکت تولیدکننده با یه تیم 15 نفره فنی اومده بود ولی از ایران فقط همون مدیر کیفی با یه کارشناس به جلسه رفته بودند؛ میگفت مثلا در مورد فلان ساچمه صحبت میکردیم و میگفتند آقای A متخصص اون ساچمه هستند و اون آقا صحبت میکرد، میگفتیم فلان فنر ایراد داره و میگفتند آقای B متخصص فنر هستند و آقای B از عملکرد فنر دفاع میکرد و یا ایرادات میشنید، همینطور برای هر قطعه کارشناس و متخصص همون قطعه صحبت میکرد. در آخر سرتیم (سرگروه) شرکت خارجی به مدیر کیفیت ما گفته چجوری شما دو نفر تمام قطعات این محصول میشناسید و به خودتون “جرأت” اظهار نظر درباره همه قطعات میدید؟!؟!

حدود 15 روزه که نوتیفیکیشن تلگرامم خاموش کردم و فقط چند ساعت یکبار سر میزنم تا پیغامهای خصوصی و مهم جواب بدم و اینستاگرام هم گاهی سر میزنم، توی این برهه که کل کشور “جو” سیاسی‌گری پیدا کرده و همه همه (اعم از بقال و قصاب و نونوا) شدند کارشناس تراز اول؛ رشد قارچ‌گونه انواع و اقسام کانال‌ها و گروه‌های جناحی که هیچکدوم سواد سیاسی درست و حسابی برای انتقال دیدگاه‌های درست و برنامه‌های کاندیدای محبوبشون ندارند توی ایام انتخابات شده بود بلای جوون همه‌مون که فقط و فقط باعث برهم ریختن آرامش ذهنی جامعه شدند و باعث شدند وقت عزیزی که با گذشتن هر ثانیه‌اش بازگشتن بهش ناممکنه رو بسوزه و به بطالت بگذره، خیلی از دوستی‌های چندین و چند ساله از بین رفت چون اطلاعات غلط و دروغی که توی این گروه‌ها و کانال‌ها دست به دست میشد هیچ ریشه‌ای جز تعصب کورکورانه به یک قشر، حزب و کاندیدای خاص نداشت.

چرا ما انقدر جو زده و جو ساز هستیم؟

چرا ما انقدر در تمامی مسائل کارشناس هستیم؟

چرا ما انقدر جرأت داریم در مورد چیزی که ازش سر در نمیاریم اظهار فضل و نظر کنیم؟
این فقط درباره انتخابات و سیاست نیست، درباره فوتبال، اقتصاد، فرهنگ و … هم هست.
ای کاش این جو زدگی درباره کتاب‌خوانی و اعتلای فرهنگی، بالا بردن دانش‌مون و چیزهای خوب باشه ولی همیشه باید افسوس جوزدگی‌های موج‌های غلط خورد.

این پست برای ثبت تاریخی و عبرت خودم هست، چون تلخه اگر دوستان علاقه ندارند که دقایقشون به تلخی بگذره لطف کنند نخونند و از اینجا بگذرند.

روز شهادت صدیقه طاهره سلام الله علیها مجلس روضه منزل حاج آقا مطهری روزیم شد و پای منبر حاج آقا عبدوس یادگرفتم که رضا بر سه دسته تقسیم میشه:

دسته اول رضای بد: که به سه دسته کوچکتر تقسیم میشه

۱) رضایت از خود

۲) رضایت از کار بد دیگران

۳) سکوت در مقابل کار بد (سومی شک دارم، من از روی سخنرانی نوت براداری کردم ولی متاسفانه گوشیم sync نکرده و نوتم پرید)

دومین دسته رضای محال: انسان هر کاری انجام بده محاله کل انسانهارو از خودش راضی کنه

سومین دسته رضای خوب: تسلیم بودن و راضی بودن به تصمیم و امر خداست.
من همیشه سعی کردم تسلیم امر خدا باشم وجزو افرادی باشم که در دسته سوم میگنجند ولی این سخنرانی درجه حساسیت من برای سنجش رضایت به امر خدا رو بالاتر برد و الآن برام بخاطر اتفاقات چند روز گذشته سوال پیش اومده که چرا باید همه چیز بچرخه و بچرخه و بچرخه تا دل مادری بشکنه و اشکش سرازیر بشه در حالیکه اگر نامه لعنتی که هشت صبح امروز تو کارتابلم بود دیروز به دستم میرسید اینطور نمیشد، به والله توی این قضیه من هیچ فعلی از عمد انجام ندادم که مستحق شنیدن گریه مادرم از پشت تلفن باشم، لعنت به این دنیا که بخاطرش باید اشک مادرم دربیاد. لعنت به من اگر سر سوزنی مقصر این اتفاقات باشم.

از دیشب داغونم، نامه رو که امروز دیدم نتونستم درک کنم چه حکمتی پشت این بود که نامه میتونست یک ساعت کاری مثلا ۱۷:۳۰ روز قبل برسه دستم تا اصلا اون چند تا تلفن شب گذشته نمیشد و اون اتفاق نمی افتاد و الان این حال نداشتم.
خدایا شکرت، من تسلیمم به رضایت تو ولی حکمت این اتفاق برام بدجور جای سوال داره و نامعلومه

حالم خوبه، انقدری حالم خوبه که برای نوشتن این مطلب هیچ سر و تهی تو ذهنم نیست ولی همین حال خوب قلقلکم میده که بنویسم.
دو تا دلیل خوب دارم برای این حالم، دلیل اولم اینه که اگه مشیت خدا به کمک و یاریم باشه و خودش کمک کنه از امروز صبح استارت یه کار خوب (البته موقتی) زدم که سود بی انتهایی برام داره.
دلیل دوم حال خوبم بر می‌گرده به جواب مثبتی که از رییسمون گرفتم و از شنبه از سرپرستی خارج و به باکس کارشناسی منتقل میشم.
این یه سری نکات مثبت داره یه سری نکات منفی از نکات مثبتش دائم صبح شدن و شیفتی نبودن و سر و کله نزدن با رییس و مرئوس و …
ولی از نکات منفیش جدا شدن از پرسنل زیر دستم هست که نزدیک به هفت ساله باهاشون کار میکردم.
از طرفی خوشحالم بخاطر پیشرفتم، از طرفی ناراحتم بخاطر جدا شدن از دوستام.

پ.ن ۱ : مطمئناً دعای پدر بزرگوارم به همراه مادر و همسرم که از سلاله السادات هستند بیشترین تاثیر توی این مشیت داشته، دعای پدر و مادر از دست ندیم.
پ.ن۲:  امیدوارم این تغییر باکس تاثیری روی سختی کارم نذاره وگرنه هفت سال باقیمونده تبدیل میشه به ده سال  😐

* عصر روز سه شنبه پنجم فروردین منزل پدر بهمراه خانواده خواهر و خانواده های پسر دایی ها، جمعمون تکمیلتر میشه با یه تلفن به محسن و حس کردن حضورش توی جمع خودمون، ولی صدای محسن صدای پر نشاط همیشگی نیست، من اول فکر کردم خواب بوده و بیدارش کردیم ولی ساعت به وقت اتریش زمان مناسبی برای خواب نبود، پیش خودم فکر کردم شاید رایزنی ها برای نگه داشتن کیروش به جایی نرسیده که محسن اینطور دمق (دمغ) شده ولی…

* آخر شب سه شنبه پنجم فروردین ماه رادیو ماشین خبر از سقوط هواپیمای جرمن وینگز میده که از اسپانیا به سمت آلمان در حرکت بوده و توی رشته کوه های آلپ سقوط کرده، احساس تاسف و تاثر برای  خانواده ها و بازمانده های درگذشتگان همه وجود من و همسرم می‌گیره…

* چهارشنبه ششم فروردین حدود ظهر با بی حوصلگی وسایل درس خوندن پهن میکنم ولی حوصله درس خوندن ندارم، مادرم زنگ می‌زنند و آخر حرفاشون میگند که شب گذشته و بعد از رفتن مهمانها با محسن دوباره صحبت کردند و علت ناراحتیش پرسیدند و محسن گفته میلاد و حسین (دو تا از نزدیک‌ترین دوستاش) برای پوشش خبری ال کلاسیکو از اتریش به اسپانیا رفته بودند و حدود همون ساعات سقوط هواپیما جرمن وینگز پرواز داشتند و در حال برگشت به اتریش بودند…

داغون میشم، میلاد از خیلی قبل میشناسم از قبل از خرید ماشین پدرم، نه قبلترش، از قبل عمل قلب پدرم، نه قبلترش، از قبل از ازدواج محسن،…           حسین زیاد نمی‌شناختم، دورادور می شناختم، هم اتاقی محسن تو وطن امروز بود، همسر محسن می گفت وقتی محسن استرالیا بوده به محسن خیلی کمک می‌کرده (علی الخصوص تو ویرایش و ارسال خبرها) بچه مومن، پاک و دلسوزی بوده.

گاهی یه دوست خوب بدجوری جا واسه خودش باز میکنه، مثل یه برادر، حتی خیلی بهتر ونزدیکتر از یه برادر، بعد اینجاست که داغش کمرشکنه و تحملش خیلی خیلی سخت میشه
دیشب بعد بازی ایران و شیلی وقتی همه داشتند خوشحالی می‌کردند که تیم قدرتمند و پرمهره شیلی مجبور به شکست از تیم کارلوس کیروش شده بود دوربین لحظات کوتاهی قوچان نژاد نشون داد که سر محسن تو دستاش گرفته بود و با چند تا دیگه از بچه های تیم ملی داشتند محسنی که جای خالی حسین و میلاد بعد بازی بدجور احساس کرده بود و گریه اش گرفته بود تسلی می دادند.

* دقیقا پنجم فروردین هشت سال پیش خبر تصادف و درگذشت یکی از نزدیک‌ترین دوستانم (امیر فراهانی) شنیدم، حال امروز محسن خوب میفهمم ولی باز درد محسن سنگینتره چون من امیر پنج سال بود می‌شناختم و دو سال آخر به واسطه تغییر محل کارم همدیگر کمتر می‌دیدیم ولی محسن و حسین توی یک اتاق روزنامه وطن امروز با هم بودند و دوستیش با میلاد سالیان ساله که از نزدیک ادامه داشته.

سخته، سخته، سخته :'(

خدای عزیز و مهربان مشیت پر حکمتت تدبیر کرد که در ایام پر حزن شهادت بی بی دو عالم این دو خبرنگار مومن و دلسوز از جمع آدمیان به افلاکیان بپیوندند، دعا میکنم بر سر خوان پر نعمتت مهمانشان فرمایی.

پ.ن1: دو روزه که میخوام در این باره بنویسم ولی ذهن و فکرم یاری نمیکنه.
پ.ن2: خدا لعنت کنه کمک خلبان پرواز که از روی عمد جان 149نفر بی گناه گرفت.
پ.ن3: عذر میخوام از هر کسی که اینجارو می خونه به واسطه عدم انسجام این نوشته، هنوز ذهنم یاری نمیکنه

بعد نوشت: دمغ به دلیل توضیح لغت نامه دهخدا درسته