74 – سیزده به در

متاسفانه چند روزیه که با یه مسئله جدید توی وایبر و دیگر فضاهای مجازی روبرو شدم که من بر اون داشت تا در این مورد روشنگری کنم و اون چیزی نیست جز حمله به اعیاد ملی و مذهبی مون و این دفعه خلط پوریم و عید سیزده به در

در مورد واقعه تلخ پوریم توضیح نمی‌دم که واکاویش زیاد جالب نیست ولی جدیدا توی فضاهای اجتماعی مجازی مطلبی دست به دست می‌شه با مضمون اینکه واقعه تلخ پوریم در روز سیزدهم فروردین اتفاق افتاده و ایرانی‌ها بخاطر فرار از این مسئله و دوری از نحسی این روز از خونه هاشون به دامن طبیعت پناه می برند.

ولی این مسئله به هیچ عنوان درست نیست.

(اول) بررسی علمی :

براساس تقویم یهود واقعهٔ پوریم در ۱۳ اَدار سال ۳۴۰۵ عبری[۱۳] معادل با ۲۵ فوریه ۳۵۵ قبل از میلاد و ۶ اسفند سال ۹۷۷ قبل از هجری شمسی، اتقاق افتاده که با تاریخ ۱۳ فروردین آنزمان دقیقاً ۳۷ روز اختلاف وجود دارد. البته با توجه سالهای کبیسه عبری احتمال اینکه در بعضی سالهای دیگر، این دو کمی به هم نزدیکتر یا دورتر شوندهست اما در طول تاریخ، “این دو واقعه هیچگاه برهم منطبق نمی‌شوند”. واصولا پوریم یک عید زمستانی است تا بهاری

پس دقت داشته باشیم که از نظر زمانی این دو روز (پوریم و سیزدهم فروردین) اصلا با هم تطابق ندارند.

(دوم) نگاهی به ریشهٔ اصلی جشن سیزده بدر :

 روز طبیعت (سینزده بدر) سنت ایرانیان باستان به مناسبت پیروزی ایزد باران بر دیو خشکسالی اَپوش می‌باشد. و از قبل از اشو زرتشت (۱۸۰۰ قبل از میلاد) مرسوم بوده، چنانچه در کتاب “از نوروز تا نوروز” پژوهش و نگارش آقای کوروش نیکنام (نماینده مجلس زرتشتیان) صفحه ۴۱- و ۴۲ آمده. «سیزدهم روز از ماه فروردین، تیر یا تِشتَر نام دارد. ایزد تیر یا تشترکه در اوستا، یَشتی هم به نام آن وجود دارد ایزد باران است و در باور پیشینیان پیش از آشو زرتشت برای این که ایزد باران در سال جدید پیروز شود و دیو خشکسالی نابود گردد باید مردمان در نیایش روز تیر ایزد از این ایزد یاد کنند و از او در خواست باریدن باران نمایند. در ایران باستان پس از برگزاری مراسم نوروزی سیزدهم که به ایزد باران تعلق داشت مردم به دشت و صحرا و کنار جویبارها می‌فتند و به شادی و پایکوبی می‌پرداختند و آرزوی بارش باران را از خداوند می‌نمودند. اکنون هم رزتشتیان از بامداد روز تِشتَر ایزد و فروردین ماه، سفره نوروزی را بر می‌چینند، خوردنی‌ها و مقداری آجیل و شیرینی‌های باقی‌مانده در سفره نوروز را با خود به طبیعت می‌برند، و شِشه سبزه‌های موجود در سفره را با خود برمی‌دارند و به دشت و صحرا و کنار چشمه‌ها یا آب‌های روان می‌روند. سبزهٔ خود را در کنار جویبارها به آب روان می‌سپارند و آرزو می‌کنند که سالی پربرکت و خرم داشته باشند. تا پسین آن روز را بیرون از خانه هستند و در طبیعت و میان سبزه و صحرا به شادمانی می‌پردازند. (توضیح: در اسطوره‌های ایرانی، ایزد باران همواره بصورت اسبی با دیو خشکسالی که دیواپوش نام دارد در جنگ و مبارزه است و اگر تیر ایزد پیروز شود، باران می‌بارد و چشمه‌ها می‌جوشند و رودها روان می‌گردند و سرسبزی را به ارمغان می‌آورند.)

 برگرفته از:کتاب از نوروز تا نوروز پژوهش و نگارش: کورش نیکنام انتشارات فروهر ۱۳۷۹ صفحهٔ ۴۱-۴۲»

(سوم) سبزه گره زدن :

افسانهٔ آفرینش در ایران و مسألهٔ نخستین بشر و نخستین شاه و دانستن روایاتی دربارهٔ کیومرث حائز اهمیت زیادی است. در اوستا چندین بار از کیومرث سخن به میان آمده و او را اولین پادشاه و نیز نخستین بشر نامیده است. گفته‌های حمزه اصفهانی در کتاب سنی ملوک الارض و الانبیا صفحات ۲۹ -۲۳ و گفته‌های آثار الباقیه بر پایهٔ همان آگاهی است که در منابع پهلوی وجود دارد. مشیه و مشیانه که دختر و پسر دوقلوی کیومرث بودند، روز سیزدهم فروردین برای اولین بار در جهان با هم ازدواج نمودند. در آن زمان چون عقد و نکاحی شناخته شده نبود آن دو به وسیلهٔ گره زدن دو شاخهٔ مورد، پایهٔ ازدواج خود را بنا نهادند و چون ایرانیان باستان از این راز بخوبی آگاهی داشتند، آن مراسم را – بویژه دختران و پسران دم بخت – انجام می‌دادند و امروز هم دختران و پسران برای بستن پیمان زناشویی نیت می‌کنند و علف گره می‌زنند

عزیزان گرامی با کمی دقت در مطالب بالا که نمونه های کوچکی از متون کهن ایرانیست متوجه میشویم که این جشن از قبل از زمان زردشت پیامبر بوده و زمان حکومت خشایارشاه اواخر حکومت هخامنشیان یعنی نزدیک به دوران ظهور اسلام بوده است و این یعنی این جشن حداقل 1500 سال قبل از خشایارشاه و این جنایت یهودیها در ایران برگزار میشده. (کما اینکه از نظر زمان نیز باهم برابری نمی کنند و پوریم اصولا جشن زمستانی یهودیان یا بهتر بگم صهیونیستهاست)