عفوا بالعقود

یکی از مشکلات بزرگ در فرهنگ کاری ما ایرانی ها عدم مقید بودن به زمان بندی قرارهای کاری هست، جلسه برای ساعتی مشخص تعیین میشه و بعد از حدود یک ربع هنوز اعضا دارن به جلسه وارد میشن، جالبتر این هست که اینجوری جا افتاده که دیگر اعضای جلسه هم صبر میکنند تا بقیه هم وارد بشن و بعد جلسه رو شروع میکنند.
مگه نه اینکه وقت طلاست؟
مگه نه اینکه اگر قراره پیشرفت کنیم باید از همین موارد به ظاهر کوچیک شروع کنیم.
البته این مربوط به فقط جلسه های کاری نیست، کلاس های آموزشی مون هم همینه
حتی قرارهای دوستانه یا خانوادگیمون هم همینه

اگه قراره پیشرفت کنیم و هر روزمون بهتر از دیروز باشه این خوش قول بودن می تونه شروع خوبی باشه

ان شاء الله در سال جدید و قرن جدید روشهای جدید رو در پیش بگیریم تا مشمول روایت زیر باشیم:

لقمان حکیم علیه السلام:

یا بُنَىَّ… وَ اجْهَدْ اَنْ یَکونَ الْیَوْمُ خَیْرا لَکَ مِنْ اَمْسِ وَ غَدا خَیْرالَکَ مِنَ الْیَوْمِ فَاِنَّهُ مَنِ اسْتَوى یَوْماهُ فَهُوَ مَغْبونٌ وَ مَنْ کانَ یَوْمُهُ شَرّا مِنْ اَمْسِهِفَهُوَ مَلْعونٌ؛
فرزندم بکوش تا امروزت بهتر از دیروز و فردایت بهتر از امروز باشد، که هر کس دو روزش برابر باشد، زیانکار است و هر کس امروزش بدتر از دیروزش باشد، از رحمت خدا دور است.

[ارشاد القلوب دیلمى، ص ۷۳]